Zbójnicy jednak w niedługim czasie zamordowali Grzyba oraz jego dwóch synów – Floriana i Wawrzyńca. Na pamiątkę obu młodzieńców założone tutaj przez polskich osadników wsie nazwano Flornikową i Wolą Wawrzkowską. Nazwy te z biegiem czasu uległy zmianie na Florynkę i Wawrzkę.

Po raz pierwszy Wawrzka jest wymieniona w 1503 roku. Była wtedy już osadą i nazywała się Wolą Wawrzkowską. Z tego wynika, że początek tej wioski przypada na XV wiek. Jako wioska wołowska była lokowana, tak jak Florynka przez biskupa krakowskiego Franciszka Krasińskiego 27. września 1574 roku. Należała wtedy wraz z innymi wsiami do dóbr biskupów krakowskich, do tzw. Klucza Muszyńskiego.

Ludzie odrabiali kilka dni w roku pańszczyzny w Muszynie, byli powoływani przez starostów do różnego rodzaju drobnych usług dworskich, oddawali daniny w postaci płodów rolnych itp.

Ludność wołowska początkowo była wyznania prawosławnego, a potem około 1620 roku przyjęła wraz z Florynką obrządek grecko-katolicki i uczęszczała tam do cerkwi unickiej na Msze Święte i nabożeństwa.

Wawrzka w swojej historii posiadała różne nazwy: Wola Wawrzkowska, Wawraczka, Wawrska, a najczęściej Wafka. W 1780 roku zamieszkiwało w niej 30 rodzin. W 1880 mieszkało tu 329 osób: 308 grekokatolików, 16 osób wyznania rzymsko-katolickiego i 5 mojżeszowego.

W XIX wieku dużo ludzi zmarło na choroby zakaźne i wiele osób wyemigrowało za granicę w poszukiwaniu lepszych warunków życia.

W grudniu 1914 roku na terenie Wawrzki i okolicznych wsi miała miejsce potyczka między wojskami rosyjskimi i austrowęgierskimi. Pozostały tu z tego okresu dwie duże mogiły poległych Rosjan.

W 1928 roku tak jak we Florynce większość ludzi przeszłą na prawosławie. Około 1935 roku rozpoczęto budowę drewnianej cerkwi prawosławnej i założono niedaleko od niej cmentarz.

W latach 1935-36 mieszkało tutaj 585 osób: 99 grekokatolików, 471 prawosławnych i 15 wyznania rzymskokatolickiego. 14 lipca 1945 roku wskutek agitacji agentów NKWD kilkanaście rodzin wyjechało na Ukrainę Radziecką.

W czerwcu 1947 roku wszyscy Łemkowie zostali zmuszeni przez władze terenowe i wojsko polskie do opuszczenia Wawrzki i zostali rozrzuceniu po Odzyskanych Ziemiach Zachodnich. Wielu spośród wysiedlonych zamieszkało w Krzywczycach k. Szprotawy i w Przemkowie. Zaraz też napłynęła tutaj z pobliskich wsi ludność polska i osiedliła prawie połowę pozostawionych gospodarstw, inne uległy rozbiórce lub parcelacji.

Około 1950 roku została dokończona budowa cerkwi przez nową ludność Wawrzki i została ona przystosowana do obrządku rzymskokatolickiego i wyposażona we wszystko co jest potrzebne do sprawowania kultu. W następnych latach była ona jeszcze remontowana i została zbudowana salka katechetyczna, do której uczęszczały dzieci na katechezę prowadzoną przez księdza dojeżdżającego z Florynki.

Kościół jest jednonawowy, drewniany, konstrukcji mieszanej, oszalowany wewnątrz i na zewnątrz, pokryty blachą, posiada trzy cerkiewne wieże. Wewnątrz są trzy ołtarze z okresu budowy. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej Szkaplerznej – patronki kościoła. Odpust w kościółku filialnym przeżywamy w niedzielę po liturgicznym obchodzie MB Szkaplerznej (16. lipca).

Obecnie w kościółku Msze Św. odprawiane są w każdą niedzielę i święta oraz w środy (oprócz miesięcy wakacyjnych) oraz z okazji nabożeństw okresowych takich jak: roraty, majówki, różaniec, droga krzyżowa i gorzkie żale.